انتظار

برای آنکه همواره در انتظار,ِ کسی‌ به سر می‌ برد که بی‌ هوا رفته است و حسرت دست‌هایش را در ذره ذره زندگی‌ جا گذشته است ، برای آنکه جز غروب‌های جمعه که به بی‌ وزنی مزمن دچار می‌‌شود، تمام لحظه‌ها ثقلِ آهنینِ دلی‌ تنگ را دارند، برای کسی‌ که از خواب گریخته، و از پنجره‌ها و از خاطرات کهنه‌ای که بوی هذیان گرفته اند، برای چنین آدمی‌ چه چیز باید آرزو کرد؟ چه چیز جز رسیدن؟

نیکی‌ فیروزکوهی

پ ن: بازم پنجشنبه ،جمعه،بازم انتظار برای شنبه های با تو بودن.

 

نوشته ی من

جایی دور از همه جا...